Nierasowe miniatury charakteryzują się wielkością i masą dochodzącą do 3,5 kg. Mają też dłuższe i wyraźnie oddzielone od siebie uszy. Wszystkie rasy miniatur pochodzą od dzikiego królika, zamieszkującego pierwotnie Hiszpanię. Hiszpania to ziemia królików - tak Fenicjanie nazwali skąpane słońcem, pełne rozmaitej roślinności regiony góry i rozległe niziny. Pierwszą rasą królika miniaturowego był jednak królik gronostajowy wyhodowany w Anglii, charakteryzujący się białym futerkiem.
Królik miniaturowy Wikimedia Commons
Ciało osiąga długość 35 – 40 cm, długość uszu 5,5 cm u rasowych miniaturek mogą być dłuższe. Masa ciała w zależności od rasy: gładkowłosy – między 800 a 1200 g, lew – między 800 a 1200 g, Mini Lop – między 1500 a 2500 g, Rex – między 700 a 1000 g, Angora – między 800 a 1400 g. Barwa sierści jest zróżnicowana, od białej przez kremową, brązową, niebiesko-białą i szarą, do czarnej. Występują także osobniki wielobarwne. Barwa oczu zazwyczaj ciemnobrązowa, zdarza się też niebieska a u albinosów czerwona. Długość życia miniaturek Może osiągnąć wiek 10 lat (jednak przeciętnie żyje około 7 lat. Długość ciąży 28-31 dni. Liczba młodych u rasowych miniaturek to około 4 zaś nierasowe małe króliki około ośmiu, a większe do 12. Dojrzałość płciową samice osiągają w wieku 7 miesięcy, a samce 5 miesięcy.
Królik to roślinożerca. Jednymi z najważniejszych składników diety każdego królika jest woda i siano. Króliki chętnie spożywają liście mniszka lekarskiego. Przysmakiem dla nich jest soczewica. Nawet krótkotrwała głodówka może się zakończyć nieodwracalnymi zmianami w układzie pokarmowym królika. Króliki są aktywne w nocy i wczesnym porankiem. Króliki krótkowłose np. rasę Rex czesze się raz na tydzień, natomiast długowłose należy czesać codziennie i co jakiś czas obcinać futerko.
Prace nad królikami miniaturowymi rozpoczęto na początku XX wieku. Hodowcy chcieli uzyskać zwierzę niewielkie, przyjazne, będące dobrym towarzyszem dla człowieka. Królik miniaturowy odniósł sukces i obecnie jest jednym z najpopularniejszych zwierząt domowych, głównie z uwagi na niewielkie wymaganie hodowlane i przyjacielskość w stosunku do ludzi. Dostępne klatki cynkowane są najlepszym wyborem, gdyż zapewniają stały dostęp świeżego powietrza i dobrą wentylację. Miejsce, w którym stanie klatka powinno być spokojne i wolne od dymu papierosowego, nadmiernego nasłonecznienia, a także przeciągów, które będą szkodzić zwierzakowi.
Niemniej ważne jest także poczucie bezpieczeństwa królika, dlatego też przynajmniej dwa boki klatki muszą przylegać do ściany. W klatce powinny znaleźć się kulkowe poidełko o dość dużej pojemności, dwie miseczki na pokarm najlepiej jeśli będą one kamionkowe, oraz paśnik na sianko i zielonkę. Dno klatki należy wysypać ściółką, którą może być siano, słoma, lignina lub wiórki. Zabrudzoną ściółkę oraz zalegający pokarm należy wybierać codziennie.
Żywienie królika miniaturki stanowi gotowy pokarm, kupowany w sklepie zoologicznym, siano, zielenina mniszek lekarski, koper, warzywa i owoce, a także twarde produkty suchy chleb lub specjalne gryzaczki służące ścieraniu zębów. Króliki muszą mieć stały dostęp do świeżej wody i najlepiej jeśli będzie to woda mineralna, oczywiście niegazowana.
Królik jest czystymi zwierzęciem i dobrze radzi sobie z utrzymaniem higieny. Szczególnej uwagi wymagają jednak jego uszy, pazurki, oraz waga. Uszy należy regularnie oglądać i sprawdzać, a w miarę potrzeby przemywać wacikiem nasączonym rumiankiem. Pazurki nie mają szansy na ścieranie się w warunkach domowych, dlatego też należy je obcinać zapobiegając ich wrastaniu w łapki. W trosce o prawidłową masę królika miniaturki rasy baran należy zapewnić mu odpowiednio zbilansowany pokarm oraz dużą ilość ruchu. Najlepiej jeśli będzie on spędzać około trzech, czterech godzin poza klatką. Wypuszczając królika trzeba zadbać o jego bezpieczeństwo i w tym celu trzeba usunąć z jego zasięgu wszelkie kable i rośliny doniczkowe.
Piotr
